Μηλιά σε μπρούτζο, αλπακά και κοράλλι.

Η καθημερινή μηλιά περνάει απαρατήρητη στον αφηρημένο διαβάτη. Το φθινόπωρο, το γυμνό δέντρο φέρει μελαγχολικά τους καρπούς του και τους προσφέρει ταπεινά στον σκεπτόμενο άνθρωπο. Ο Βαγγέλης Πολύζος, με ιδιαίτερη ευαισθησία, διακρίνει την ομορφιά στην απλότητα και την αποτυπώνει εν συνεχεία, μην παραλείποντας να αφήσει το στίγμα του. Το πάντρεμα του μπρούτζου, του αλπακά και του κοραλλιού γίνεται σχεδόν οργανικά. Μπροστά στο τελικό αποτέλεσμα, ο παρατηρητής ξεχνάει την μηλιά που ξέρει. Χάνεται στη μαγεία του μικρού γλυπτού που, φέροντας περήφανα τα ψηλά κλαδιά του, μας δείχνει πώς να στεκόμαστε δυνατοί στο πέρασμα του χρόνου.